-Kendimle ilgili değil, ciddiyim-
Aslında tanımıyorum yani ortada bir tanışma bir kaynaşma konuşma falan yok. Ben onu başkasından o da beni aynı kişiden dolayı biliyor. Neyse ayrıntıya gerek yok...
Benim duyduğuma göre bu kız olur olmadık şeye depresyona giriyormuş, herşeye üzülüyormuş, kafaya takıyormuş vs vs... Ben bunu ilk duyduğum zaman 'gerzeğe bak!' tarzı bir tepki vermiştim çünkü birine gereğinden fazla değer vermek gereksiz(di o zamanlar). Bu kızla ilgili bir haber de sonradan almadım (dermişim. Aldım ama ayrıntıya gerek yok)
Gel zaman git zaman üstünden yaklaşııık bir sene falan geçti. Ve gerçekten bu süre boyunca güvenmenin ne denli gereksiz olduğunu (özellikle fazla güvenmenin) ne demek olduğunu öğrendim. O 'gerzek kız' gibi üzüldüm mesela (depresyona girmedim o kadar da mal değilim). Ama üstünden geçti belli bir zaman. Güven konusunda daha bir dengesizleştim. Ne biliyim inanabiliyorum, hemen bel bağlayabiliyorum, anında da güvenmeye başlıyorum. Eee bu da iyi birşey değil tabiki sonunda ayvayı yeme, kazığa oturma ve bilimum farklı eylemler ortaya çıkabiliyor.
Hmm bir de şöyle birşey var. O kıza bu kadar laf et et, sonra başına gelsin. Bir saçma kız daha vardı herşeye ağlıyordu (hatta o derece ki 'Allah'ım ben niye televizyon izliyorum?' gibi basit bir şeye bile ağlayabilir. O potansiyel var onda). Ben buna da laf ettim. Çok ettim. Sövdüm, saydım vs. Sonra ben nasıl ağlamaya başladım bir bilseniz? Ya manyağa bağlayıp televizyonun çalışmasına ağlamadım tabi ama aklıma birşey geliyor üzülüyorum böyle derinlere dalıyorum (bkz: Ergenlik). Bunu da atlatacağımı düşünüyorum. Tabi bunları doğal bir süreç diyip takmamaya çalışıyorum ama geçer inanıyorum :))
Ve gerçekten bu tanıdığım kızların (özellikle seçtiklerimin) belasını demiyorum onlar belalarını çekiyor zaten. Biri ağlıyor biri depresyonda ama onlar bu kadar ergenliğin üst düzeyindeler ve ben onlara gülüyorum diye neden aynı şey benim de başıma geliyor çözebilmiş değilim. Çözen bilen varsa söyleyin.
Söylemeyin neyse...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder